Παζλ

Για τον Αποστόλη,
που με τσιγκλάει να γράφω.

Υπάρχει εκεί έξω ένα πλανήτης, στον οποίο κανένας δεν δουλεύει, γιατί υπάρχει συνεργασία. Κανένας δεν έχει εξουσία, γιατί υπάρχει αλληλεγγύη. Κανένας δεν φοβάται το θάνατο, γιατί υπάρχει αγάπη.

Το μικρό μας διαστημόπλοιο, αυτό που με τόσο κόπο προσπαθούμε να στοχεύσουμε προς εκείνο τον πλανήτη, καίει ένα μονάχα καύσιμο. Ένα, και κανέν’ άλλο.

Την ποιητική αυτοκαταστροφή του εγώ μας, ως το υπαρκτικό μας άλμα προς την ελευθερία. Γιατί μονάχα αγωνιζόμενοι για την ελευθερία λευτερωνόμαστε – κάθε στιγμή.

[Η αληθινή ελευθερία δεν χωράει δίπλα σε κτητικές αντωνυμίες. Δεν περιχαρακώνεται σε μου, σου, του, μας. Η ελευθερία είναι για όλους – ελεύθερα.]

Και χαράσσουμε πορεία. Αυτή που μας είπανε οι φιλοσόφοι: από το σκοτάδι της σπηλιάς, στο φως της Αλήθειας.

«Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.
Η δε γη ήν αόρατος και ακατασκεύαστος,
και σκότος επάνω της αβύσσου,
και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος,
και είπεν ο Θεός· γενηθήτω φως· και εγένετο φως.»

…μας το είπανε ακόμα. Big bang το όρισε η Επιστήμη.
Το νόημα παραμένει εξ ανάγκης αμετάβλητο.

Το μικρό μας διαστημόπλοιο, αυτό που με τόσο κόπο προσπαθούμε να στοχεύσουμε προς εκείνο τον πλανήτη, τραβά τούτο το ταξίδι. Προς μία σπίθα φωτός, μέσ’ από πηκτό σκοτάδι.

Αν ακούγεται τρομακτικό είναι μόνο επειδή μας τρομάζει. Τρομάζει η συνέπεια και η αφοσίωση που απαιτεί αυτή η πορεία. Το παιχνίδι των σκιών μάς παραστρατεί. Θελκτικές σειρήνες μάς καλούν να κρυφτούμε στις σκιές για να γλιτώσουμε από το μεγάλο μεσημέρι. Το φως πονά γιατί αποκαλύπτει το βάθος. Όσοι το κοίταξαν με πείσμα τυφλωθήκαν, μα πρόλαβαν να δούνε τα μελλούμενα. Όσοι αποστρέψαν το βλέμμα τους σβήσαν στο σκοτάδι.

Πίστη στους καπετάνιους μας, την πορεία και το φως. Κάθε στιγμή, έστω για μια στιγμή.
Είναι ακριβή πολύ.

Για τούτο, η μόνη αληθινή επανάσταση είναι η διαρκής. Ώσπου το φίδι να δαγκώσει την ουρά του.
Και η πέτρα να κυλίσει πάλι στη ρίζα ορίζοντας το ριζικό.

Κ’ ήμουν στο σκοτάδι.
Κ’ ήμουν το σκοτάδι –
και με είδε μιαν αχτίδα.

Εκείνος ο πλανήτης ίσως να μην είναι τόσο μακριά.

/
Για τον Λευτέρη,
που με τσιγκλάει να μην ξεχνιέμαι.

Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει εξέλιξη.
Αν δεν θυμάσαι από πού έρχεσαι, δεν ξέρεις πού είσαι.
Αν δεν νιώσεις ότι φεύγεις, δεν θα καταλάβεις ότι πας.
Αν δεν προχωρήσεις, θα γίνεις εμπόδιο στη μνήμη.
Αν δεν αγαπήσεις τη διαδρομή, θα προδώσεις το χρέος σου.
Αν δεν γίνεις κι εσύ μνήμη, θα ξεχαστείς.

Κάθε μνήμη μία στιγμή,
κάθε στιγμή μία αιωνιότητα,
κάθε αιωνιότητα μία ζωή.

Άνθρωπε θυμήσου.