Τί ώρα είναι;

– Τί ώρα είναι;
– Δύο.
– Πώς γίνεται να είναι δύο;
– Πώς γίνεται να είναι δύο τί;
– Η ώρα.
– Ε μα αφού δύο είναι.
– Πώς γίνεται η ώρα να είναι δύο;
– Με δουλεύεις;
– Εσύ μάλλον με δουλεύεις. Η ώρα δεν μπορεί να είναι δύο. Η ώρα μπορεί να είναι μόνο μία.
– Ε τί να σου πω. Πέρασε η μία και τώρα είναι δύο.
– Έγιναν δύο οι ώρες;
– Πες το κι έτσι.
– Αλλά εγώ σε ρώτησα τί ώρα είναι, όχι τί ώρες είναι;
– Ε τότε δεν ξέρω τί ώρα είναι, παράτα με.
– Μη θυμώνεις φίλε μου, να καταλάβω προσπαθώ.
– Τί ακριβώς δεν καταλαβαίνεις;…Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω τί μου λες.
– Αναρωτιέμαι πως γίνεται η ώρα να είναι δύο. Δεν πρέπει να είναι πάντα μία;
– Γίνεται. Αλλάζει.
– Αλλάζει και από μία γίνεται δύο;
– Κάποια στιγμή είναι μία. Μετά… προχωράει, και γίνεται δύο, τρείς, τέσσερις…
– Παράξενο.
– Πρώτη φορά το προσέχεις;
– Όχι, μα πρώτη φορά με μπέρδεψε.
– Είναι αρκετά απλό.
– Κι όμως δεν είναι.
– Πώς δηλαδή;
– Αν σε ρωτήσω, αυτή εκεί τί γάτα είναι; μπορείς να μου απαντήσεις η γάτα είναι δύο;
– Όχι, μα άλλο η γάτα.
– Πώς είναι άλλο;
– Η γάτα είναι πράγμα, ζώο. Είναι αυτό που είναι. Η ώρα, είναι… Η ώρα είναι έννοια.
– Μα μπορούν οι έννοιες να είναι πολλές; Κάθε έννοια σημαίνει ένα πράγμα.
– Είναι διαφορετική έννοια… Πώς να το πω; Η ώρα δεν είναι έννοια που σημαίνει κάτι. Είναι έννοια που δείχνει κάτι.
– Κάτι;
– Ναι, κάτι δυναμικό μάλιστα. Που αλλάζει. Προχωράει.
– Και πώς προχωράει;
– … Κυκλικά.
– Μάλιστα. Κυκλικά. Αλλά για να ορίσουμε κύκλο πρέπει να έχουμε μία σταθερά, ένα κέντρο.
– Σωστά.
– Τί είναι λοιπόν το κέντρο της ώρας;
– Αυτό που την κάνει μία;
– Ακριβώς. Έρχεσαι στα λόγια μου.
– Ε τί να σου πώ; Ότι κάθε στιγμή η ώρα.. αν και μία, μπορεί να είναι πιο πολλές… Δεν ξέρω.
– Ξέρεις. Και μόλις μου το είπες.
– Τί είπα δηλαδή;
– Ότι η στιγμή είναι το μόνο σταθερό σημείο. Γύρω από τη στιγμή κυλάει ο χρόνος.
– … Ναι, κάθε στιγμή… η ώρα είναι μία, μοναδική.
– Ωραία. Η κόψη του σπαθιού η τρομερή. Που διαπερνά τα επόμενα και τα κάνει προηγούμενα.
– Δυστυχώς ή ευτυχώς.
– Η κόψη του σπαθιού δεν έχει ηθική.
– Έχει όμως το χέρι που το κρατά.
– Ανοίγεις μεγάλη κουβέντα φίλε μου, και πέρασε η ώρα.